LAMPEDUSA – Ka vende që, më shumë se të tjerat, dinë të tregojnë se çfarë do të thotë njerëzi. Lampedusa është një prej tyre. Sepse në brigjet e saj, prej vitesh, ndërthuren histori udhëtimi, dhimbjeje, por edhe shpëtimi e shprese. Dhe tani ato gjeste të thjeshta e të thella – ndihma për ata që zbarkojnë, një batanije e shtrirë, një gotë ujë, një buzëqeshje – janë gati të bëhen trashëgimi kulturore jomateriale e njerëzimit nga UNESCO.
Më 12 shtator, në guroret e vjetra të Cala Francese, gjatë koncertit të pianistit Giovanni Allevi, do të shpallet zyrtarisht kandidatura. Jo thjesht një njoftim, por një akt që synon të njohë vlerën universale të mikpritjes, duke e kthyer atë nga përvojë lokale në simbol për të gjitha popujt.
Një anije që është edhe një shesh
Iniciativa promovohet nga shoqata Perou, e cila e ka përfshirë kandidaturën në projektin “Avenir”: një katamaran 67 metra i gjatë dhe 22,5 metra i gjerë, i konceptuar si anija e parë evropiane e dedikuar shpëtimit në det të hapur. Por jo vetëm kaq: katamarani është menduar si një shesh lundrues, një vend ku provohet vëllazëria, shumëgjuhësia dhe takimi i kulturave të ndryshme.
Ishulli simbol i solidaritetit
Me kalimin e viteve, imazhet e banorëve të Lampedusës që shpëtojnë, mirëpresin dhe përqafojnë migrantët janë bërë simboli më i fortë i solidaritetit mesdhetar. Nuk është një gjest i organizuar, nuk është një rit, por një instinkt njerëzor që lind nga vetë ishulli, nga roli i tij si urë natyrore midis Afrikës dhe Evropës.
Të njohësh këto gjeste si trashëgimi jomateriale do të thotë t’u japësh dinjitet dhe vlerë një sjelljeje që i përket historisë së afërt, por që ka rrënjë në traditën më të lashtë detare: të ndihmosh këdo që është në rrezik në det.
Një trashëgimi që flet për botën
Më 12 shtator, pra, nuk do të jetë vetëm muzikë. Do të jetë dita kur Lampedusa do t’i ofrojë botës mësimin e saj më të rëndësishëm: se mikpritja nuk është një akt i jashtëzakonshëm, por një trashëgimi kolektive që duhet mbrojtur dhe përcjellë.
Dhe ndoshta, ndërsa pianoja e Giovanni Allevi-t jehon mes shkëmbinjve të Cala Francese, do të duket sikur vetë deti po dëgjon, duke ruajtur në heshtje të gjitha zërat që kanë bërtitur brenda tij, e duke i kthyer në një melodi të vetme: atë të shpresës.
