Ka dalë në treg “Il milionario povero” romani i Angela Kostas, shkrimtare për pasion, që çdo ditë përkujdeset për të sëmurët në një qendër spitalore. “Puna më ka ndihmuar të kuptoj më së miri ç’do të thotë të jetosh. Gjatë këtyre viteve të gjata, pranë pacientëve kuptova mesazhin e rëndësishëm që jeta na jep: të falënderojmë Zotin për gjithçka na dhuron çdo ditë”
Engjëllushja, apo Angela, siç e thërrasin tashmë prej shumë kohësh këtu në Itali, është një 45vjeçare nga Elbasani që jeton në Umbertide të Perugias. Punon si asistente në një qendër spitalore, gjë që e impenjon fizikisht e shpirtërisht, përkujdeset për familjen e gjen gjithnjë kohë për të çuar përpara pasionin e saj: të shkruajë poezi e romane. Nga fundi i vitit të kaluar ka nxjerrë romanin e saj të fundit, “Il milionario povero” (Morlacchi editore), që është libri i katërt i botuar në gjuhën italiane – pas romaneve “La collana magica” (2007), “Gli occhi della madre” (2011) dhe vëllimit me poezi “Lacrima lucente” (2008) – veç dy të tjerëve të botuar në Shqipëri, “Më fal” (2002), “Shpirti i burgosur” (2003).
“Romani “Il milionario povero” përmban shumë histori personazhesh në kërkim të vetvetes, të lidhjeve të vërteta, të vlerave që të mund t’i japin kuptim ekzistencës. Romani flet për një rrëmbim, dy vajza binjake, një milioner dhe Clara-n, në një seri të papriturash, viktima të një të kaluare që nuk mund të kthehet më mbrapsht, por me sytë drejt të ardhmes duke kuptuar se në fund të fundit, kuptimin e gjithçkaje e gjen pranë familjes. – tregon romanin me dy fjalë Angela, duke shtuar – Ajo që dua të them përmes këtij romani është se asgjë nuk mund ta anulojë dhuratën e jetës, as pasuria, as mirëqenia, as pushteti. Ajo që ka rëndësi në fund të fundit është vetëm familja”.
Kur Angela të tregon për veten e saj, kupton se është një grua që, edhe pse jeta e ka vënë jo rrallë para vështirësish, pranë dhimbjes dhe vuajtjes, është bërë më e fortë, nuk ka humbur asnjëherë buzëqeshjen, dëshirën për t’u vënë në dispozicion të të tjerëve e mirëbesimin tek ata që e rrethojnë.
Si i kujtoni vitet e para në Itali? E sot, Sa e konsideroni veten të ardhur e sa një person që këtu ka gjetur shtëpinë e saj, që jeton e qetë dhe ndihet e realizuar?
Erdha në Itali në vitin 1994 për t’u bashkuar me tim shoq që kish ardhur me anijet e ’91-shit. Kur mbërrita, e shihja Italinë si një vend të mrekullueshëm me rrugën hapur drejt një të ardhmeje më të mirë për familjen time, për realizimin e ëndrrave. Isha shumë e re e kisha dy fëmijë të vegjël. Ime bijë shkonte në klasë të parë e djali në kopsht. Duhet të them se në atë fillim na kanë ndihmuar shumë. Këtu në Umbertide, qytezë në Umbria, ku u vendosëm, ndjeva menjëherë shpirtin e ngrohtë humanitar që spikat në popullin italian.
Si ndiheni sot në Itali? Sa e konsideroni veten të ardhur e sa një person që këtu ka gjetur shtëpinë e saj, që jeton e qetë dhe ndihet e realizuar?
Fillimisht, duhet të nënvizoj se pavarësisht të gjithave, sot pas shumë viteve, edhe pse të integruar mirë në shoqërinë italiane, na mungon atdheu, toka, shtëpia jonë.
Falë djersës sonë por edhe falë mikpritjes së italianëve sot kemi hedhur rrënjë këtu, jetojmë në harmoni të plotë me komunitetin pa u ndier asnjëherë të huaj. Pas shumë sakrificave, si shumë e shumë familje emigrantësh, sot kam arritur të jem një grua e pavarur dhe të ndihem e realizuar. Kam pasur fatin të punoj në një spital; është një ambient ku njeh nga afër vuajtjet njerëzore, fizike, psikologjike dhe morale. Jam kujdesur e kam pasur mundësi të jem në kontakt të vazhdueshëm me dhimbjen. Puna si kjo e asistentes, apo badante-s, më ka ndihmuar të perceptoj, të kuptoj më së miri ç’do të thotë të jetosh. Gjatë këtyre viteve të gjata, pranë pacientëve kuptova mesazhin e rëndësishëm që jeta na jep: të falënderojmë Zotin për gjithçka na dhuron çdo ditë. Sot si shumë shqiptarë të tjerë ndihem në shtëpi, edhe këtu në Itali.
Keni ushqyer që në vogëli ëndrrën që një ditë të bëheshit shkrimtare?
Shkruaj që kur isha e vogël. Poezia e parë i kushtohej nënës sime Sofi. Ndër vite kam shkruar shumë tregime e poezi. Vonë arrita të botoj në Shqipëri me shtëpinë botuese Onufri, “Më fal” në vitin 2002 dhe “Shpirti i burgosur” në 2003-shin.
Më pas keni botuar edhe në Itali. Mund të na thoni dy fjalë rreth romaneve e poezive tuaja?
Me gjithë vështirësitë që kam pasur, arrita të botoj disa libra edhe këtu.
Në vitin 2007 shtëpia botuese Morlacchi më botoi romanin “La collana magica”. Libri flet për figurën e gruas sot, e fortë që arrin të kapërcejë e t’u mbijetojë paragjykimeve. Protagonistja e romanit është Vanessa që ndodhet në shtëpinë e një tezeje duke i dhënë fund një martese të dhimbshme e aspak të lumtur. Do të jetë një letër e tezes që do të sjellë një ndryshim rrënjësor për të ardhmen e protagonistes. Intrigat e personazheve, arratisja, pakënaqësia, falja, dashuria i japin një jetë të re kujt ia del të triumfojë mbi zhgënjimet.
Përmbledhja me poezi “Lacrima lucente” e botuar në vitin 2008 është një libër që kam veçanërisht për zemër, sepse u botua me qëllim që të ardhurat prej tij të shkonin krejtësisht për të sëmurët me SLA, Skleroza Amiotrofike Laterale. Ia kisha premtuar Graziellës, një pacienteje që vdiq nga kjo sëmundje e rëndë, kopertinën e përgatiti një djalë, edhe ky me të njëjtën sëmundje, e botimi u bë i mundur falë një mbledhje fondesh mes të gjithë fizioterapistëve të spitalit ku punoj.
“Gli occhi della madre”, roman i botuar në 2011-tën është një thriller me në qendër dy vëllezër, Nek e Al, njëri prej të cilëve (Nek) urren për vdekje tjetrin. Bën çmos që të devijojë hetimet për një krim të kryer në mënyrë që në burg të përfundojë i pafajshmi Al. Do të jetë nëna e tyre Isabella që do të çojë fajtorin e vërtetë para drejtësisë.
Kam dëshirë që librat e botuar këtu në Itali, t’i përkthej e t’i botoj edhe në gjuhën shqipe. Por tani për tani nuk më është dhënë ndonjë mundësi.
Projekti i ardhshëm letrar?
Është surprizë… Mund të them vetëm që shumë shpejt do të nxjerr një libër të ri.
Shqiptari i Italisë
(Ndiqni Shqiptariiitalise.com edhe në Facebook dhe Twitter)
