Nga Andi Bushati
Anxhela Merkel i zhgënjeu të gjitha palët. Nëse opozita kishte shpallur në gazetën e saj se gruaja më e fortë në Europë po shkelte [më 8 korrik] në këto anë për të vënë në pah problemet e mëdha që ka vendi, nëse qeveritarët prisnin ndonjë fjalë të mirë për aksionin e tyre dy vjeçar, të gjithë mbetën duarbosh. Në takimin e saj me kryeministrin Rama dhe presidentin Nishani, ajo nuk do të mbahet mend as për ndonjë mesazh të rëndësishëm, as për ndonjë qëndrim të veçantë. Ajo qe e ftohtë si gjermane dhe e akullt ashtu sikurse është perspektiva e antarësimit të vendeve të rajonit në BE.
Dakord, ajo tha disa gjëra për standardet për të cilat duhet të plotësojë Shqipëria, përmendi reformën në drejtësi dhe rrezikun e azilantëve që ia behin në vendin e saj. Ajo foli gjithashtu për projektin ende në letër të autostradsës adriatiko- joniane dhe ndonjë nismë energjitike, por përpos këtyre temave që priteshin dhe ishin paralajmëruar më parë, vizita e saj ishte e pangjyrë.
Po atëherë pyetja që lind është: pse e mori rrugën deri në Tiranë, ajo që është shpallur për katër herë me radhë, nga revista Forbes, si gruaja më e fuqishme në Europë?
Për t’iu përgjigjur kësaj pyetjeje është e domosdoshme të shkëputemi nga këndvështrimi lokal dhe nga trajtimi i Shqipërisë si ”qendra e vëmendjes së Evropës” ashtu sikurse titullonte mëngjesin e 8 korrikut “Zëri i popullit”. Duhet të shkëputemi gjithashtu nga provincializmi që u pa sot në pyetjet e gazetarëve që i kërkonin kancelares të prononcohej për preferencat e saj, se kë donte më shumë Ramën apo Vuçiçin?
Udhëtimi i saj ka një simbolikë më të gjërë, që nuk ka lidhje as vetëm me Shqipërinë, as vetëm me Beogradin dhe Sarajevën ku do të jetë nesër. Ai është një udhëtim që bëhet në një kohë kur kriza greke është në kulmin e saj dhe kur “Grekexit” duket më pranë se kurrë. Ai është një udhëtim që bëhet në një kohë kur logjika e gjërave ka ndryshuar. Nëse dikur, në samitin e Selanikut (2003) u vendos që Greqia do të qe pika e rëndesës që do evropianizonte Ballkanin, sot jemi në periudhën kur Greqinë e ka thithur në gropë historia dhe tradita e saj ballkanike.
Në këtë kuptim perspektiva evropiane e rajonit tonë duket më e largët se kurrë. Zyrtarisht Brukseli ka shpallur se në 5 vitet e ardhshme nuk do të ketë më anëtarësime të reja. Për Shqipërinë, Serbinë dhe Bosnjën ato mund të vijnë në rastin më të mirë në fillimet e viteve ’20. Ndaj një mungesë e tillë shprese jo vetëm që nxit në këto vende skepticizmin, por ajo mbi të gjitha, e bën Europën më të largët, më abstrakte dhe si rrjedhim më pak influente.
Në pamundësi për të bërë akte, e dërrmuar nga opinioni publik i vendit të saj që nuk pranon më asnjë sakrificë në ndihmë të vendeve emergjente, kancelarja Merkel ka zgjedhur t’i thotë Tiranës, Beogradit dhe Sarajevës se Europa nuk i ka harruar.
Pra vizita e saj është thjeshtë simbolike. Por ajo ka njëkohësisht edhe një linjë të fortë gjeopolitike, kur mbi një Ballkan që s’ka asnjë perspektivë, vazhdon të vigjëlojë ariu rus. Ndaj në këtë kuptim, ankthi ynë i kotë, për të çkoduar mesazhin e udhëtimit të saj, duket një shqetësim tejet lokal. Me siguri nga ky pesë orësh në Tiranë, nuk do të mbahet mend asgjë që na intereson drejtpërdrejt. Dhe pasi Merkel të largohet, ne ka rrezik të vazhdojmë të diskutojmë më shumë sesa për vizitën e saj, për transformimin rrënjësor që Edi Rama i bëri kryeministrisë, duke pritur që Merkel të vinte.
