Të shkruara e të panisura kurrë, ua gjejnë në xhepa viktimave të detit. Si George-it që shpresonte: “Jeta nis tani”
Romë, 19 shtator 2014 – Letra dashurie që nuk u nisën kurrë, që u mbijetuan dallgëve e personave që i kishin shkruar. I gjejnë shpesh në xhepat e migrantëve e refugjatëve të mbytur në Mesdhe apo nga asfiksia në hambarët e anijeve, bashkë me fotografi e kujtime të tjera të botës nga janë nisur me shpresën e një jete më të mirë.
E përditshmja La Repubblica boton disa prej tyre. “Shpirti im i dashur, të lutem mos vdis, unë edhe pak e ia dola mbanë” shkruante Samiri, egjiptian që nga Libia ishte nisur në drejtim të Italisë. “Kjo që bëra është për të mbijetuar. Nëse shpëtoj, të jap fjalën që do të bëj të pamundurën për të gjetur një punë e të të sjell edhe ty në Evropë. Nëse do të lexosh këtë letër, unë do të jem gjallë e ne do të kemi një të ardhme. Të dua, përgjithnjë i yti”.
George, ndoshta nga Liberia, kishte në trup letrën që kish dashur të niste nga Lampedusa: “E dashura ime, më në fund arrita. Jeta nis tani, shpresoj të kthehem shpjet e të të marr me vete që të jetojmë bashkë, larg luftës. Të dua”. Një person nga Eritrea ia beson fjalët e fundit një pakete sigaresh: “Doja të isha me ty. Mos guxo të më harrosh. Të dua shumë e dëshiroj që ti të mos më harrosh kurrë. Qofsh mirë shpirti im. A dashuron R”.
Por nuk ka vetëm dashuri në mesazhet e migrantëve. Në to gjen edhe makthin e udhëtimit: kapërcimi i shkretëtirës, paratë që i kanë paguar rojeve të kufirit e trafikantëve, burgosja në Libi, rrahjet, përdhunimet, çasti i imbarkimitt. E më pas rrëfimi ndalon, tmerri ka fituar ndërkaq mbi shpresën.
