Nga Desada METAJ
Ata mbërritën në Shqipëri të pakualifikuar, por dinjitozë më shumë se për rezultatet për performancën e mijëra shqiptarëve që i mbështetën me zemër përgjatë tre ndeshjeve ku u shënua vetëm 1 gol.
Ata zbritën në Tiranë të lodhur dhe në pikun e vapës ndërsa termometri shënonte 37 gradë celcius. Të veshur në mënyrë ceremoniale, të qeshur dhe të gëzuar djemtë e kombëtares vetëm një gjë nuk e kishin menduar. Që orët që do kalonin në Tiranë do i lodhnin fizikisht më shumë se tre ndeshjet e Francës.
Kjo ishte e qartë dhe e dukshme, ndërsa në pikun e vapës, të hipur në një autobus të dekoruar shpejt e shpejt dhe pa shije, u detyruan të përshkojnë kilometra nëpër rrugët e boshatisura të kryeqytetit.
Por le t’i marrim me radhë ato që ndodhën.
Që ekipi kombëtar të pritet me ceremoni zyrtare ndërkohë që nuk ka fituar asgjë, por ka shënuar vetëm një gol; është një gjë. Dhe që kryeministri apo presidenti mund t’i presë deri diku dhe mund të pranohet. Por që të mbash peng për orë të tëra një ekip të tërë thjesht për të bërë një show të shëmtuar kjo mund të ndodhë vetëm në Shqipëri.
Se ç’punë ka ekipi kombëtar me çelësin e kryeqytetit kur i vetmi banor i tij është Ansi Agolli këtë askush nuk mund ta shpjegojë. Se ç’nder mund t’u bësh tetë lojtarëve me pasaportë zvicerane dhe katër të tjerëve me pasaportë italiane duke u dhënë pasaportë diplomatike, këtë vetëm një organizues i keq festimesh mund ta fusë në protokoll.
Se kush shqiptar është i interesuar të shohë se si plotësojnë formularin e pasaportës mund ta shpjegojë vetëm ai që organizoi festën dhe lidhjen direkte me televizionet.
Dhe nuk e di, a do gëzonte dikë fakti që ndërsa kombëtarja jepte shenjat e gishtave për pasaportat, shumë nga ata që dhe kishin derdhur lot për golin u dergjën për 60 minuta në pritje që trafiku pranë Ministrisë së Jashtme të lirohej.
Shqiptarët janë të kënaqur edhe me këtë përfaqësim të kombëtares. Edhe sikur Sadiku mos ta kishte shënuar golin ndaj Rumanisë, çdo festim prapë do të kishte qenë i justifikuar.
Sepse ata djem na dhuruan emocione që zor se i provojmë edhe kur na takohen kryeministrat me liderët botërorë. Të gjithë ne me dëshirë të madhe do i kishim pritur në mbrëmje në shesh, apo kudo tjetër. Por siç ndodh thuajse gjithmonë, vjedhësit e çdo pasurie të këtij vendi nuk harrojnë të na vjedhin dhe këto gëzimet që na dhuron futbolli.
Nuk harrojnë ta ngjyrosin me politikën e tyre të shëmtuar edhe nje ekip kombëtar që ka mijëra e mijëra mbështetës, të dëshiruar për t’i parë e adhuruar, por jo në pikun e vapës, jo me shtetrrethim e qarkullim të bllokuar, jo duke dëgjuar Lorikun të flasë si Kreshnik Spahiu apo batutat e ministrit të Jashtëm. Sepse kjo është kombëtarja jonë, me të mirat dhe të këqijat e saj, është ajo që na emocionoi edhe kur një fëmijë u rrah barbarisht dhe ministrja fliste budallallëqe, edhe kur një gjyqtar hajdut lironte nga burgu dhunuesin e një gazetari sportiv, të rrahur në një stadium.
Ndaj ju lutem, hiqni dorë nga kjo përpjekje për t’i dhënë këtyre djemve dhe këtij ekipi formën e shëmtuar të mënyrës si e keni bërë këtë shtet. Sepse për fatin e tyre të mirë shumica e tyre kanë, e po bëjnë karrierë jashtë mediokritetit, dhunës dhe korrupsionit shqiptar.
Ndaj e vetmja gjë që ky ekip meriton është të trajtohet me dinjitet dhe jo me komente deliri spikerësh që rezultatin e ndeshjes e dinë që vendoset me vendim qeverie. Kursejani të paktën atyre të qenurit qesharakë deri në dhimbje, siç dini të jeni me ne të tjerët që të paktën nuk mburremi se kemi dizenjuar fanellën e kombëtares apo kemi dhënë një dorë në të vetmin gol që shënuam në Europian.
Botuar në Opinion.al
