Nga shtypi italian
E përditshmja italiane Corriere della Sera e 23 dhjetorit sjell në faqen e parë një shkrim të Paolo Di Stefano mbi tragjedinë e shqiptarit që para dy ditësh u shtyp e u tërhoq zvarrë në autostradë për plot 90 km.
E quan me të drejtë Njeri të padukshëm emigrantin shqiptar, që jo vetëm nuk e panë në brezin e emergjencës por e përplasën, e shtypën dhe e tërhoqën zvarrë për plot 90 km.
Këtu sjellim artikullin të plotë të përkthyer, ndërsa origjinalin në italisht mund ta lexoni në faqet e të përditshmes Corriere della Sera
Njeriu i padukshëm i shtypur në A1
Një tragjedi e mishëruar
Mendonim se Njeriu i padukshëm ishte një qenie e frikshme fantashkencës, siç rrëfen filmi me të njëjtin titull i viteve tridhjetë, me skenar të bazuar në një roman te shekullit te 19-te të G.H. Wells. Por jo, ka një njeri të padukshëm, me mish e me kocka që deri pardje jetoi si shumë persona të tjerë me mish e me kocka, duke punuar, ka shumë mundësi duke u munduar, duke dashuruar, ëndërruar, duke vuajtur si gjithë të tjerët: punonte si transportues verërash në afërsi të Frosinones, ndoshta kishte grua e fëmijë, ndoshta jo. Jetoi si i padukshëm dhe si i tillë vdiq. I paparë. Kjo është ngjarja, sipas hetuesve. Ditën e martë, në afërsi të Colleferros, Njeriu i padukshëm kishte ndaluar në brezin e emergjencës së autostradës A1, kishte zbritur nga furgoni i tij për të verifikuar një difekt të automjetit: ka shumë mudësi të ketë qenë i padukshëm edhe ai sepse një kamion Tir i ngarkuar me fruta e përplasi me forcë, duke spostuar Njeriun e padukshëm në brezin tjetër ku mbërrinte në atë çast një kamion nga ata me dy kate, që transportojnë makina.
Njeriu i padukshëm – si i padukshëm që është – u shtyp dhe u tërhoq zvarrë për 90 km, duke humbur copa në çdo metër rrugë, e duke lënë në asfalt fragmente të trupit të përzjera me copat e rrobave. Njeriu i padukshëm nuk ishte një entitet i palënë ose e tymtë si ai i rrëfyer nga Wells, nuk ishte thjesht esencë fryt i efekteve kinematografike, por ishte njeri me mish e me kocka, me të vetin ndryshim nga njerëzit e tjerë, që nuk shihej nga askush, siç u ndodh njerëzve të zakonshëm ose më pak së të zakonshëm.
Ka shumë mundësi që të ketë jetuar kështu. E kështu vdiq e i tillë mbeti pas vdekjes. Fakti (ose fati) është që padukshmëria e tij, si trupi që la në rrugë, vazhdoi deri edhe pas vdekjes. Aq sa lajmi i vdekjes së tij të llahtarshme – që po t’i kishte ndodhur një përfaqësuesi të Botës së dukshme do të kishte pasur hapësirën dhe jehonën që meritonte – në gazeta. Në mënyrë koherente, ishte reduktuar në minimum, katër-pesë rreshta, në kolona shumë më anësore. Ka një tjetër roman të titulluar Invisible Man: është shkuar në vitin 1953 nga Ralph W. Ellison. Ishte një libër mbi racizmin amerikan të atyre viteve. Rrëfente për një të zi të mënjanuar nga shoqëria, të zhveshur nga identiteti i tij publik: nuk ishte i padukshëm në vetvete, thjesht të tjerët nuk pranonin të shihnin. Ishte një Njeri i padukshëm, por me mish e me kocka, pikërisht si shoferi shqiptar i shtypur dy herë në autostradë dhe i harruar nga gazetat.
Lexo edhe: Tmerr në A1, një shqiptar shtypet e tërhiqet zvarrë për 90 km
