“Jetoj me sakrifica dhe me punë që janë gjërat më të shtrenjta që kam.”
Disa ditë më parë “Shqiptari i Italisë” botoi dy artikuj mbi vajzën shqiptare e cila bëri pjesë në grupin e atyre të rejave që vizituan udhëheqësin libian Muhamar Gedafi gjatë vizitës së tij në Romë. E më tej, e ftuar prej tij bashkë me një grup vajzash të tjera për të vizituar Libinë. Lajm i vjetër, deri ditën kur pas nisjes së bombardimeve në shtyp, shqiptarja Rea Beko deklaroi për ANSA-n se “Gedafi nuk është diktator”. Artikujt e botuar dhe sidomos komentet e shumta jo dhe aq dashamirëse në faqe të ndryshme gazetash apo forumesh online që morën lajmin e “Shqiptari i Italisë” sollën reagimin e Reas e cila iu drejtua redaksisë për të deklaruar se një pjesë e të dhënave të paraqitura nuk i përgjigjen së vërtetës. Ja replika e Reas nëpërmjet një interviste për “Shqiptari i Italisë”.
Rea, ti je studente, apo jo?
Po mbaroj studimet në universitetin e Romës La Sapienza për Politika organizimi dhe burime njerëzore. Po përgatis temën e diplomës mbi konceptin e Liderit dhe të demokracisë.
Ndërkohë punon?
Po punoj si konsulente financiare dhe sigurimesh. Dhe po nis karrierën si ndërmjetësuese civile dhe tregtare që lidhet drejtpërdrejt me studimet e mia, por edhe sepse në këtë profesion, po të jesh e zonja, fiton shumë më tepër se si konsulente. Jetoj me tim vëlla dhe kunatën.
Çfarë të shqetësoi nga artikujt e botuar në shtyp?
Para të gjithash dua të them që unë nuk adhuroj Gedafin! Di vetëm të them që për aq sa munda të flas e të bisedoj m’u duk një plak i urtë që dinte se ç’bënte për vendin e tij. Pikërisht për këtë kemi arritur deri këtu! Sepse forcat e mëdha e kuptuan që Libia po fitonte një pozitë të fortë në Afrikë dhe në Mesdhe dhe ja, vendosen ta sulmojnë. Nuk mund të them që është diktator sepse ç’pashë me sytë e mi demonstronin një popull që e donte dhe e përgëzonte për faktin që dinte të bënte interesat e Libisë. Një popull që jetonte mirë, që nuk kishte absolutisht nevojën të migronte jashtë shtetit. Një popull që ndërtonte çdo ditë jetën qytetare.
Ghedafi mund të jetë i pasur, nuk e di. Di vetëm të them që e pamë që jetonte në kushte krejt të thjeshta. Mund të them që shtëpia ime e mobiluar në Ikea është shumë më e mirë sesa ajo e Gedafit! Njeri tepër i thjeshtë!
Mendoj aman që po të ketë përgjegjësi edhe vetëm për një jetë njerëzore (nuk e besoj absolutisht) atëherë duhet të paguajë. Vetëm se duhet kuptuar vërtet se e kujt është përgjegjësia. Ne njohëm edhe shumë njerëz që i rrinin afër për të përfituar. Gedafi na konsideroi si pjesëtarë të familjes. Kjo është e vetmja lidhje që kemi me Gedafin.
Pikërisht për këtë dua te them që informacionet e dhëna nga e përditshmja italiane Il Fatto Quotidiano, të cituara edhe nga gazeta juaj, janë të rreme. Për këtë arsye e kam hedhur në gjyq atë gazetë. E më tej, dua t’i drejtohem asaj pjese të shoqërisë shqiptare që sapo dëgjoi lajmin absolutisht të rremë, më konsideroi grua të përdalë (nuk guxoj të përsëris fjalët që kam lexuar në komente e që nuk bëjnë pjesë në fjalorin tim). Sapo një grua shqiptare e bukur (edhe pse nuk e mendoj një gjë të tillë për veten), bën diçka, del në gazetë si modele, automatikisht është bibë, për rrjedhojë dashnore e Gedafit (fjalë injorante të shqiptarëve që nuk meritojnë të quhen të tillë). I shkreti burrë me gjithë hallet që ka, në ç’mesele e kanë ngatërruar…
U them vëllezërve të mi shqiptarë që kanë lënë komentet e ulëta nën artikullin që fliste për mua se në Europë dhe në Itali nuk ka prostituta shqiptare. Të dashur vëllezër shqiptarë, në Itali e Europë shqiptarët e mbajnë lart emrin e tyre dhe këtë e bëjnë për vete por edhe për ju. Duke sakrifikuar rininë dhe karrierën e tyre, duke duruar të konsiderohen çdo ditë si të huaj, jokomunitarë, duke luftuar çdo ditë për të qenë të barabartë me të tjerët që më shumë se ne kanë vetëm një pasaportë të republikës italiane.
Me njëmijë hallet e të jetuarit larg shtëpisë, vajzat shqiptare janë ato që po shkëlqejnë kudo që shkojnë. Për shkathtësinë, për vlerat, për përgatitjen e tyre shkencore dhe gjuhësore, për karakterin dhe bukurinë e tyre. Këto janë gratë shqiptare. Mjaft më me paragjykimet e 20 vjetëve.
Fotot e tua që kanë qarkulluar janë ato të Hostessweb, një sit i specializuar për hostess panairesh dhe kongresesh. Bashkëpunon me ta?
Njoh pronarët dhe drejtuesit e Hosstesweb-it prej 8-9 vjetësh, sepse që kur kam ardhur në Itali kam punuar dhe një prej punëve ka qenë promotore apo shoqëruese (hostess) në kongrese dhe iniciativa të ndryshme kulturore.
Hosstesweb është ndër të paktat agjenci që ofrojnë këto shërbime që të paguan menjëherë pasi ke kryer punën, ndryshe nga të tjerat që të paguajnë pas 60 ditëve. Natyrisht, kur të duhet të paguash qiranë më datë 5 të çdo muaji, nuk mund t’i lejosh vetes të presësh dy muaj për të marrë edhe vetëm 60 euro për 8-9 orë punë me buzëqeshjen të stampuar mbi fytyrë.
E pra, bashkëpunoj me Hosstesweb për të pasur mundësinë të punoj edhe të shtunë e të diel, madje edhe në gusht siç kam bërë gjithnjë. Por për të punuar duhet të kesh një kurrikulum, dhe Hosstesweb e ka një të timin të shoqëruar edhe nga foto përveç eksperiencave të mia të punës.
Natyrisht që fotografitë duhet të jetë të bukura… po të jesh e shëmtuar asnjë nuk të merr për të përfaqësuar ndërmarrjen e vet (më vjen ndërmend puna e fundit që po bëj me Hosstesweb që është promovimi i dhuratave Emozione 3). Por sidoqoftë me ta bëj ´biznes´ më të majmë pasi u ofroj polica fidejuksioni të nevojshme për mbarëvajtjen e evenimenteve.
Është e njëjta shoqëri që siguroi 500 vajzat që do të dëgjonin leksionin e Gedafit…
Po është e njëjta agjenci. Është e njëjta agjenci që të shtunën organizoi manifestimin “No war in Libya”, për të cilën unë isha koordinatore për anën administrative dhe për lejet e ndryshme në kuesturë). E njëjta agjenci organizon edhe kurse gjuhe në vende të ndryshme, që organizon grupe turistike në zona historike të Libisë, që organizon turneun e tenisit Itali-Libi, që organizoi martesën të një vajze libiane që kemi njohur në universitetin e Tripolit që nuk ishte myslimane dhe që dëshironte një martesë si të tonat.
Por tani, projektet mbi Libinë janë pezulluar, do të na duhet të flasim frëngjisht e jo më arabisht për të çuar turistët të vizitojnë Saharën…
Ky takim me Gedafin, pra?
Ok, takimi me Gedafin, historia është pak a shumë kjo: në nëntor 2009 më telefonon e bija e presidentit të Hosstesweb-it, me të cilën jemi shoqe, dhe më thotë “Ndihmë, Rea. Sill sa më shumë persona të kesh mundësi sepse klienti (në këtë rast stafi libian) na ka kërkuar një numër sa më të madh personash”. “Për çfarë bëhet fjalë?” e pyeta unë. “Një eveniment i FAO-s, pra një takim me krerë shtetesh” më përgjigjet. Në eveniment shkova me dy shoqe, tim vëlla dhe kunatën.
Ishim 113 vetë. Gedafi përpara se të niste diskutimin e tij pyeti se kush e kish lexuar Kuranin. Isha e vetmja që ngrita dorën. E kam lexuar kur isha 13 vjeç.
Në fund të diskutimit, për të nënvizuar dhe për t’u dhënë vërtetësi të gjitha çështjeve të diskutuara atë mbrëmje Gedafi tha “jeni të gjithë të ftuar në Libi, me familjet tuaja, për të parë e për t’i treguar botës si është Libia”. Jam e bindur që i gjithë diskutimi i tij, kishte për qëllim pikërisht t’i tregonte botës se në Libi jetohet mirë. Dhe kush shkoi në Libi u bind për këtë.
Për ANSA-n e para disa ditëve deklaroje se nuk është diktator. Mbi ç’baza e thua këtë?
Tamam, mendimi im është ai që deklarova për ANSA-n. Unë kam jetuar në Libi, kam njohur libianë, kam parë gra të forta që kishin një pozitë të admirueshme në jetën shoqërore, që drejtonin fakultete apo departamente të tëra të drejtësisë. Ekzekutivi në Libi është i pavarur, në të gjitha format e tij. Por nëse ndonjë nga gazetarët përpara se të shkruajë shkon e studion librin e gjelbër,dhe para se të shkruajë verifikon, ndoshta në botë do të kishte më shumë paqe.
Shqipëria dhe Libia mund të bënin shumë bashkë. Mëkat që atje nuk na njihte askush. Por sidoqoftë tani që do të kolonizohet nga ShBA-ja dhe Franca, edhe për ne u mbyll një portë.
Sipas një interviste të dhënë të përditshmes Corriere della Sera në fund të verës së shkuar ke thënë se je konvertuar…
Besoj që kjo nuk është interesante për publikun. Askujt nuk i intereson se në ç’Zot besoj unë. Ndoshta i interesoi çakallit të Corriere della Sera që u hoq si pjesëmarrës në takim dhe unë pa e kuptuar ndava me të ide intime dhe personale që të nesërmen i gjeta në faqe të parë. Fatkeqësisht ky është informacioni në Itali…
Besoj se deri tani kam arritur të bëj vetëm gjëra të mira për jetën time me sakrifica që të rinjtë që jetojnë në Shqipëri nuk do t’i përballonin dot. Jetoj me ndershmëri dhe me punë që janë gjërat më të shtrenjta që kam.
Ngrihem në mëngjes për të shkuar në zyrë dhe për të krijuar ide, për të gjetur zgjidhje, për të çuar përpara çdo projekt ku marr pjesë. Mbi të gjitha për t’i treguar botës kush janë shqiptarët dhe shqiptaret. Ky është shpërblimi më i drejtë që mund t’i jap familjes sime të shenjtë që në një qytet të vogël të Shqipërisë më ka rritur, edukuar dhe ushqyer me vlera që për mua sot janë të shenjta. Kjo është feja ime. Besimi im janë prindërit me të cilët do të jem gjithnjë në borxh e nuk do të mund t’i falënderoj kurrë sa ç’duhet për faktin që më kanë dhënë krahë për të fluturuar e për të bërë kjo që jam sot. Por kjo është e vlefshme për të gjitha familjet e Shqipërisë.
Bisedoi Keti Biçoku
