Aty ku ekzistojnë njerëzit, ka vend dhe për mrekullitë. Aty ku humanizmi bëhet virtyt, triumfon mirësia, fiton jeta.
Nga Aleksandër Marku
Është një rast i ngjashëm, thjesht ndryshojnë emrat, moshat, koha. Është rasti i 13 vjeçarit shqiptar Ilia Demiri, nxënës në një shkollë në një lagje periferike të Selanikut, një rast që përbën balsam për ditët e vështira që jetojmë.
Ishte nëntori i vitit 2008 kur Ilia, nxënës atëherë në klasën e gjashtë, duke luajtur futboll, thyhen këmbën. Pasi heq allçinë gjërat përkeqësohen dhe prindërit dëgjojnë lajmin e tmerrshëm nga diagnoza e mjekëve: osteosarkoma në gju. Nga rastet kur mjekët ulin kokën, psherëtijnë për ndonjë mrekulli dhe të thonë se shanset janë tepër të pakta, me përjashtim të ndonjë qendre në Amerikë ose Francë.
Por përveç kësaj duhej edhe një mrekulli tjetër. Të paktën 100.000 euro në mënyrë që djaloshi nga Shqipëria të çohej në një prej tyre.
Por si të gjente një shumë të tillë babai i Ilias, një bojaxhi i thjeshtë. Mbi të gjitha i huaj .Tek skema e sigurimeve të shëndetit nuk kishte asnjë shpresë, e përcillnin me keqardhje .
Ndërsa një prej qendrave të Parisit ku mund të kurohej Ilia i vogël, çonte çdo ditë mesazhe duke theksuar se çdo orë që kalonte, ishte në dëm te fëmijës. Pa marrë parasysh asgjë babai dhe nëna e papunë, fillojnë një odise të gjatë përpjekjesh.
Dhe papritur fillon e ndodh mrekullia. Jo, jo. Ishte zemra e një mësuesi, drejtori i shkollës së vogëlushit. Ishin zemrat e 24 nxënësve të klasës së tij. Në fillim thyejnë arkat e kursimeve të tyre.
Më pas bashkë me drejtorin sensibilizojnë bashkinë e qytetit, kishën dhe kryesisht të gjitha shkollat fillore të Greqisë dhe kudo fëmijët grekë dërgojnë kursimet e tyre. Pa ndihmën e mësuesit shembull, pohon familja, asgjë nuk do te ishte arritur. Deri në shkurt të 2009 kishin mbledhur 80.000 euro, por megjithëse shuma nuk mjaftonte, ai u thotë Ilias dhe prindërve të shkojnë në Francë, se do të vazhdonte ai dhe nxënësit e tij përpjekjen humane deri në mbarimin e terapisë që zgjati 18 muaj.
Kryesisht u gjetën edhe 42.000 euro të tjera që u dhuruan nga njerëz anonime, që nuk pranuan as të japin emrin e tyre.
Dhe Ilia u kthye një ditë shëndoshë e mirë në bankën e tij, aty ku e prisnin me buzëqeshje shokët e tij. Paçka se nuk mund të luante dot futboll. Ata e vendosën portier. Gjithnjë ka një zgjidhje, gjithnjë ka një vend për këdo në një grup, në një ekip, në një rreth shokësh, në një cikël njerëzish.
Para një viti mësuesi grek dhe nxënësit e klasës së tij u dekoruan nga Ministria greke e Arsimit. Disa ditë më parë edhe nga Ministria shqiptare e Arsimit.
Dy popuj, një rast nevoje, një zemër. Ishte një mesazh që kaloi kufijtë. Dhe të gjithë përsëritëm atë ditë shprehjen e famshme të filozofit grek Iraklitos, “Sa gjë e bukur është kur njeriu është Njeri”.
Prandaj të gjithë bashkë o Njerëz edhe për Alketin e vogël.
Lexo edhe: Të gjithë bashkë për Alketin – Nismat për mbledhjen e fondeve
